wyst, Urszula Grabowska, Maja Hirsch, Krzysztof Pieczyński, Marek Bukowski
data premiery (Polsat): 28.02.2013r.
Czasem nie warto pastwić się nad polskimi produkcjami ( i czytelnicy tego bloga wiedzą, że staram się tego nie robić), dlatego też ta recenzja będzie krótka. Jakość niczym w „Trudnych sprawach”. Aktorstwo niewiele lepsze niż w „Klanie”. Dialogi wprawiają zęby w zgrzyt. Całość zaś jest sztuczna niczym siwizna Przemka Sadowskiego w tej nieszczęsnej produkcji. Może jestem rozpuszczony amerykańskimi serialami, ale serio wierzę, że polski widz zasługuje na więcej. Zdecydowanie nie polecam.
wyst. Ryan Gosling, Emma Stone, Josh Brolin, Sean Penn
data premiery (Polska): 1.02.2013r.
Czasem są takie dni, kiedy wybaczamy w kinie wiele, bo po prostu potrzebna nam jest ta eskapistyczna rozrywka, którą oferuje kino i chętnie przymkniemy oko na największe nawet idiotyzmy i klisze, jakimi napakowany jest dany film. I wszystko super, bo tak właśnie jest ze mną w przypadku „Gangster Squad”. Niestety wewnętrzny głos krytyka nie pozwala mi kłamać, napiszę więc prawdę o tej niezbyt udanej produkcji.
Największym bowiem grzechem „Gangster Squad” jest niewykorzystanie szansy. Szansy na ciekawy film, albo chociaż na rozrywkę na wysokim poziomie. Zamiast tego dostajemy wariacje nt. „Nietykalnych” de Palmy. Fleischer bezwstydnie kradnie z innych filmów, nawet nie udając, że jest inaczej. Marnuje też świetnych aktorów, jakich ma, dając im do grania papierowe postacie, które bardziej pasowałyby do gry komputerowej czy starego komiksu, niż do współczesnego filmu.
Ogląda się to dobrze, o ile wyłączy się mózg na jakąkolwiek logikę. Ale jaki film z Ryanem Goslingiem i Emmą Stone nie oglądałby się dobrze? W filmie zaś najbardziej szkoda mi Seana Penna, którego kreacja wpasowałaby się idealnie do reszty przerysowanych komiksowych złych typów z „Dicka Tracy” Warrena Beatty.
Na własne ryzyko/Safety not guaranteed
reż. Colin Trevorrow
wyst. Mark Duplass, Aubrey Plaza, Jake Johnson
data premiery (Polska): 22.02.2013r.
Jeśli lubicie amerykańskie kino niezależne – takie, które pokazuje nam Roman Gutek na American Film Festivalu, jakie firmują Lynn Shelton („Siostra Twojej Siostry”), Mark Duplass czy Jonathan Levine – t powinna wam przypaść do gustu najnowsza produkcja, która trafia właśnie na ekrany naszych kin.
Prosta historia, w której na swój sposób urocza Aubrey Plaza (uwielbiana przeze mnie w „Pakrs & Recreation”) wyrusza by sprawdzić, kto napisał tajemnicze ogłoszenie w gazecie, w którym poszukuje partnera do podróży w czasie.
Podobnie jak wspomniany przeze mnie wyżej film Shelton, w którym nota bene też gra Mark Duplass, „Na własne ryzyko” wyróżnia serce, które włożyli w film twórcy i aktorzy. Film Trevorrowa ma niewątpliwy urok. Ogląda się go łatwo i przyjemnie polecam go wszystkim tym, którzy szukają remedium na smutną szarą rzeczywistość końca zimy.
Promised Land
reż. Gus Van Sant
wyst. Matt Damon, John Krasinski, Frances McDormand
data premiery (Polska): 22.02.2013r.
Gus Van Sant zgodził się wyreżyserować film oparty na scenariuszu Matta Damona i Johna Krasinskiego. Początkowo Damon miał samemu reżyserować film, jednak dobrze chyba, że powierzył to bardziej doświadczonej osobie, bo efekt mógłby być gorszy, niż jest.
„Promised Land” to prosta historia, dziejąca się w małej mieścinie USA. Jakiej i gdzie? To nieważne, bo słowami bohaterów dwie godziny poza każdym większy miastem wygląda jak Kentucky”. Przesłanie jest więc jasne – ta historia mogła zdarzyć się wszędzie. Damon i McDormand grają przedstawicieli dużego koncernu wydobywczego, którzy skupują grunty od pierwotnych właścicieli. Przeszkadzać im zaś próbuje przedstawiciel radykalnej grupy ekologicznej – w tej roli Krasinski. Niestety Panowie dodali też do tego wątek miłosny – jest więc zainteresowana oboma panami Rosemarie DeWitt – powoli etatowa postać drugoplanowa w kinie niezależnym.
Historia prosta i wiele okazji by ją spieprzyć. Tymczasem „Promised Land” ogląda się dobrze. Moralizatorstwo nie jest tu zbyt nachalne (poza obowiązkową hollywoodzką końcówką), aktorzy przyzwoici, a antykorporacyjne przesłanie na czasie. „Promised Land” można łatwo krytykować, ale można też po prostu zobaczyć. I to nawet z umiarkowaną przyjemnością.
To już dziś najważniejsza dla Hollywood noc, kiedy tworzą się gwiazdy nowe, a stare błyszczą najjaśniej. Rozdanie nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej potocznie zwanych Oscarami. Ten rok był dziwny,c o podkreślają wszyscy, najpierw świetne recenzje „Argo”, potem dużo pozytywnego „buzzu” wokół Spielberga, następnie deszcz nagród dla Kathryn Bigelow i jej „Zero Dark Thirty”, potem zaś kontrowersje wokół tego filmu, odbierające mu część zwolenników. W końcu kontrowersyjne w tym roku nominacje Akademii, pominięcie Bigelow, Hooppera i Afflecka, któe poskutkowało zwróceniem się sympatii głosujących w Gildiach do „Argo”. Jak więc potoczy się ten wieczór? Czy Akademia będzie chciała naprawić swoją decyzję, uznaną przez opinię publiczną za błąd, i nagrodzić film Afflecka? Czy też, skoro nie dali mu nominacji twardo będą obstawać przy swoim i nagrodzą Anga Lee, Haneke lub Spielberga?
Oto moje typowania – co wygra, a co wygrać powinno dzisiejszej nocy:
NAJLEPSZY FILM
OTRZYMA OSCARA: Operacja Argo (choć cały czas uważam, ze Akademia może jeszcze zaskoczyć)
POWINIEN OTRZYMAĆ OSCARA: Wróg Numer 1 (Zero Dark Thirty)
AKTORKA W ROLI PIERWSZOPLANOWEJ
OTRZYMA OSCARA: Jennifer Lawrence – Poradnik Pozytywnego Myślenia
POWINNA OTRZYMAĆ OSCARA: Emmanuelle Riva – Miłość
AKTOR W ROLI PIERWSZOPLANOWEJ
OTRZYMA OSCARA: Daniel Day-Lewis – Lincoln
POWINIEN OTRZYMAĆ OSCARA: Daniel Day-Lewis – Lincoln
AKTORKA W ROLI DRUGOPLANOWEJ
OTRZYMA OSCARA: Anne Hathaway – Les Miserables – Nędznicy
POWINNA OTRZYMAĆ OSCARA: Sally Field – Lincoln
AKTOR W ROLI DRUGOPLANOWEJ
OTRZYMA OSCARA: Tommy Lee Jones – Lincoln
POWINIEN OTRZYMAĆ OSCARA: Tommy Lee Jones – Lincoln
REŻYSERIA
OTRZYMA OSCARA: Steven Spielberg – Lincoln
POWINIEN OTRZYMAĆ OSCARA: Ang Lee – Życie Pi
SCENARIUSZ ADAPTOWANY
OTRZYMA OSCARA: Chris Terrio – Argo (zgodnie z logiką, jeśli „Argo” przegra tę nagrodę, raczej nie dostanie statuetki za Najlepszy Film)
POWINIEN OTRZYMAĆ OSCARA: Tony Kushner – Lincoln
SCENARIUSZ ORYGINALNY
OTRZYMA OSCARA: Mark Boal – Zero Dark Thirty
POWINIEN OTRZYMAĆ OSCARA: Michael Haneke – Miłość
FILM NIEANGLOJĘZYCZNY
OTRZYMA OSCARA: Miłość
POWINNA OTRZYMAĆ OSCARA: Miłość
ZDJĘCIA
OTRZYMA OSCARA: Claudio Miranda – Życie Pi
POWINIEN OTRZYMAĆ OSCARA: Claudio Miranda – Życie Pi
MONTAŻ
OTRZYMA OSCARA: William Goldenberg – Operacja Argo
POWINIEN OTRZYMAĆ OSCARA: William Goldenberg – Operacja Argo
CHARAKTERYZACJA
OTRZYMAJĄ OSCARA: Lisa Westcott, Julie Dartnell – Les Misérables – Nędznicy
POWINIEN OTRZYMAĆ OSCARA: Lisa Westcott, Julie Dartnell – Les Misérables – Nędznicy
SCENOGRAFIA
OTRZYMAJĄ OSCARA: Sarah Greenwood, Katie Spencer – Anna Karenina
POWINNY OTRZYMAĆ OSCARA: Sarah Greenwood, Katie Spencer – Anna Karenina
KOSTIUMY
OTRZYMA OSCARA: Anna Karenina
POWINNA OTRZYMAĆ OSCARA: Anna Karenina
MUZYKA
OTRZYMA OSCARA: Mychael Danna – Życie Pi
POWINIEN OTRZYMAĆ OSCARA: John Williams – Lincoln
PIOSENKA
OTRZYMA OSCARA: „Skyfall” – muzyka i słowa Adele Adkins i Paul Epworth
POWINIEN OTRZYMAĆ OSCARA: „Pi’s Lullaby” z Życia Pi
DŹWIĘK
OTRZYMA OSCARA: Operacja Argo
POWINIEN OTRZYMAĆ OSCARA: Les Miserables
MONTAŻ EFEKTÓW DŹWIĘKOWYCH
OTRZYMA OSCARA: Skyfall
POWINIEN OTRZYMAĆ OSCARA: Wróg numer jeden
EFEKTY WIZUALNE
OTRZYMA OSCARA: Życie Pi
POWINNO OTRZYMAĆ OSCARA: Życie Pi
Pomijam krótki metraż i dokumenty, bo większości nie widziałem, nie chcę się więc wypowiadać. Mój komentarz do gali i, mam nadzieję, więcej filmowo-muzycznych wpisów już wkrótce.
Dwa tygodnie temu uporałem się z częścią nowych seriali. Dziś część druga. Żeby nie było, że żaden z nowych seriali mi się szczególnie nie podoba, to dodam, że te które wiernie oglądam też zaczynają mnie irytować. W „Glee” konfiguracje związków głównych bohaterów osiągają już absurdalne poziomy pomysłowości, w „Suits” scenarzyści tak skupili się na ciągnięciu wątku z pierwszej połowy drugiego sezonu, że zapomnieli chyba już za co widownia polubiła ten serial wcześniej, „Chirurgów” ani „Shameless” po prostu nie da się już oglądać, a i „Modern Family” coraz bardziej się powtarza. Z nowych seriali, które opisałem dwa tygodnie temu póki co oglądam „The Following” oraz „Carrie Diaries”, ale tak naprawdę to czekam na powrót „Mad Men”, „Gry o Tron” i „Siostry Jackie”.
Deception
Szanse na utrzymanie się w TV: Na chwilę obecną umiarkowane
Kto za tym stoi? Liz Heldens (amerykańska wersja „Prime Suspect”, „Mercy”)
Kto przed kamerą? Meagan Good („Californication”), Tate Donovan i Victor Garber (obaj znani z filmu „Argo”),
O czym to? Zostaje zamordowana młoda dziewczyna z bogatej rodziny. Pani detektyw okazuje się być wychowaną w tej rodzinie jako córka służącej. W związku z tym FBI wysyła ją do infiltracji zepsutego rodu Bowers.
Plusy i minusy: Jeśli brzmi wam to zadziwiająco podobnie do emitowanego w konkurencyjnej stacji „Revenge” to macie zupełną rację. „Deception” to więcej tego samego – czyli melodramy rodem z „Dynastii” pomieszanej z tanią sensacją. Niestety, nikt w tym serialu nie gra tak dobrze jak Madeleine Stowe w „Revenge”, z drugiej strony tutaj (póki co) nie ma idiotyzmów w stylu mistrzów ninja trenujących główną bohaterkę. Ale takie seriale mają tendencję głupienia w tempie szybszym niż pocisk. Nie wróżę więc tej produkcji nic dobrego. Aha, dodam, że mnie już fatalny montaż pierwszej sekwencji odrzucił. Reszta odcinka nie była lepsza.
Werdykt: Ma szansę znaleźć swoją widownię i chyba znalazł, bo po 6 tygodniach ratingi mówią o widowni porównywalnej z główną konkurencją, czyli „Revenge”.
Do no harm
Szanse na utrzymanie się w TV: serial zdjęto po 2 odcinkach
Kto za tym stoi? David Schulner („The Event”)
Kto przed kamerą? Steven Pasquale („Rescue me”)
O czym to? To w umie niezbyt ważne, ale niech będzie. Otóż wyobraźcie sobie, że to o lekarzu, który od 7 do 18 ma normalną, miła osobowość, potem zaś, jeśli nie weźmie leków, zmienia się w obleśnego pana Hyde’a. Serio.
Plusy i minusy: Serial miał najniższą w historii oglądalność w swej kategorii (premierowa produkcja w środku sezonu na jednej z „czterech wielkich” czyli ABC, NBC, Fox, CBS), został więc zdjęty szybciej niż się pojawił i nic dziwnego. nie wiem kto przy zdrowych myślach mógłby obejrzeć pilota i nie pękać ze śmiechu ewentualnie kręcić głową z zażenowaniem/politowaniem.
Werdykt: NIE. Chyba, że dla śmiechu.
Legit
Szanse na utrzymanie się w TV: Umiarkowanie niskie
Kto za tym stoi? Jim Jefferies – stand-upowiec z Australii
Kto przed kamerą? Jefferies, DJ Qualls („Road Trip”), Mindy Sterling („Austin Powers”, „Gotowe na Wszystko”)
O czym to? O Australijczyku, który przyjeżdża do USA.
Plusy i minusy: Ze stand-upem jest różnie. Ja osobiście lubię niektórych standupowców, innych zaś nie znoszę, mimo że żarty mają bardzo podobne. Jefferies w moim przypadku wpadł do tej drugiej kategorii. Już w pierwszych minutach pojawia się monolog o umierającej matce bohatera, który nie że mnie zniesmaczył, bo to niełatwe, jednak w ogóle mnie nie rozbawił. Ten jeden odcinek który obejrzałem był pewien wywołującego co najwyżej obleśny rechot męskiego, szowinistycznego i taniego humoru. Na pewno znajdzie to swoją widownię, jednak sądzę, że nie za dużą.
Werdykt: Nie sądzę by serial długo przetrwał.
Monday Mornings
Szanse na utrzymanie się w TV: ciężko ocenić, ale póki co chyba spore
Kto za tym stoi? David E. Kelley („Harry’s Law”, „Ally McBeal”)
Kto przed kamerą? Ving Rhames (seria „Mission: Impossible”), Alfred Molina („Frida”, „Spider-man 2”), Jamie Bamber („Battlestar Galactica”)
O czym to? O grupce chirurgów i ich prywatnych i służbowych perypetiach
Plusy i minusy: Serial jest praktycznie identyczny jak fabuła „Chirurgów”, choć stara się być mniej glamour i bardziej dbać o realizm, co oznacza inne filtry w użyciu u operatora i że wszystko jest nieco bardziej szare. Powiem szczerze, że zaskoczyło mnie jak mało niespodzianek oferował pierwszy odcinek. Nie był w ogóle zbyt ciekawy ani jeśli chodzi o zagadki medyczne, ani jeśli chodzi o wątki prywatne (a już wątek z ojcem jednego z chirurgów był… hmmm… rodem z „Chirurgów” właśnie). Nie wiem czy w tych czasach tak mało nowatorskie podejście do serialu ma rację bytu.
Werdykt: Typowy średniak.
Motive
Kto za tym stoi? Daniel Cerone („Mentalista”, „Dexter”)
Kto przed kamerą? Kristin Lehman („The Killing”), Louis Ferreira („Gwiezdne Wrota: Wszechświat”)
O czym to? To typowy serial proceduralny, ale z nowatorskim podejściem – publiczność od startu wie, kto zabił.
Plusy i minusy: Największym plusem tego serialu jest humor i Kristin Lehman. Największym minusem jest silenie się na nowatorskość. Nie przepadam za serialami kryminalnymi, ale wydaje mi się (z tego co pamiętam z czasów kiedy takie seriale mnie kręciły), że cały „fun” polega właśnie na zgadywaniu kto jest mordercą. Kiedy zabiera się widzom te wiedzę te 40 minut polegające na składaniu faktów zaczyna naprawdę męczyć. Całe szczęście, że czas ten umila przynajmniej świetna Lehman, która wchodzi w buty swej postaci w sposób naturalny i ze zdrową dawką nieco cynicznego humoru.
Werdykt: Dziwadło. Obawiam się, że widownia powie mu „Nie”.
Zero Hour
Szanse na utrzymanie się w TV: Bardzo małe.
Kto za tym stoi? Paul Scheuring („Prison Break”)
Kto przed kamerą? Anthony Edwards („Ostry Dyżur”), Jacinda Barrett („Suits”), Ken Leung („Lost”), Michael Nyqvist („Mission Impossible: Ghost Protocol”)
O czym to? To jakby „Kod Da Vinci” tyle, że wyścig trwa o zegary należące do reinkarnowanych w latach 30-tych apostołów, którzy skrywali się przed nazistami. Brzmi idiotycznie? To ledwie wierzchołek góry lodowej.
Plusy i minusy: Przyznaję szczerze, że nawet dobrze się bawiłem na pilotowym odcinku mimo tego, że poziom idiotyzmów rósł z każdą minutą. Mamy tu dziennikarza z gazety a’la „Fakty i mity”, któremu żonę porywa terrorysta, który tak naprawdę jest wyprodukowanym przez nazistów mutantem, mutantem którego bali się zakonnicy strzegący tajemnicy zegarów należących do nowych wcieleń apostołów itd itp. Jest to rozrywka ewidentnie klasy B i gdyby nie fakt, że zapewne za 2-3 tygodnie zniknie z anten ( to kolejny negatywny rekord oglądalności, tym razem dla ABC) i wszyscy o niej zapomną, to przyznaję bez bicia że jako „guilty pleasure” mógłbym obejrzeć nawet cały sezon.
wyst. Jakub Gierszał, Magdalena Berus, Andrzej Chyra
data premiery (Polska): 8.02.2013r.
„Impresja” – to pierwsze słowo, które przyszło mi do głowy po wyjściu z kina. Nie poczułem jakbym obejrzał pełnoprawny film, bardziej właśnie impresję, która inspiracje ma wielkie – Van Sant, Dolan, może nawet Antonioni. Efekt jednak jest, moim zdaniem, mizerny. Czułem jakbym zobaczył film z jedynie naszkicowanymi konturami postaci i fabuły i konsekwentnie w ten sposób zrealizowany.
Pewnie już moi czytelnicy wiedzą, że to historia Michała i Kariny. Ich wakacyjnej miłości przerwanej mrocznym wydarzeniem. To historia końca niewinności, pierwszego uświadomienia sobie, że nasze decyzje na zawsze zostają z nami. I ja z reguły lubię takie filmy, o podobnych momentach opowiadają w jakiś sposób niektóre z moich ulubionych filmów. Tylko, że w tamtych filmach żeby poczuć wagę tych chwil trzeba poczuć sympatię do bohaterów.
Tymczasem u Borcucha jest to niemożliwe, bo poza tym że ładnie oni wyglądają to nic o tych bohaterach nie wiemy. Niby Karina jest tu ważniejsza, ale o Michale wiemy przynajmniej że nurkuje i fascynuje go motoryzacja, a o Karinie nic. Poza tym, że na początku w dialogu sztucznym jak uśmiech polityka opowiada Michałowi o gwiazdach. Gierszał bardziej tu wygląda i czaruje swoim magnetyzmem, niż gra. Berus zaś jest – moim zdaniem przynajmniej – jeszcze bardziej nieznośna niż w „Bejbi Blues”. Tyle że w tamtym filmie wydawało mi się, że taka ma być.
Kolejną wadą filmu jest to, że jest przeciągnięty do granic możliwości. Jeśliby wyeliminować z niego sceny zbędne np. te, w których bohaterowie gdzieś jadą albo siedzą i myślą, zostałoby materiału może na 40 minut. I gdybym obejrzał taki pięknie sfotografowany krótki metraż, pewnie tak bym nie narzekał jak dziś. „Czego się spodziewałeś? Przecież wiadomo było, że ten film nie wpłynie jakoś na Twoje życie?” – pyta mnie koleżanka. Oczekiwałem chyba, że albo zobaczę kino opowiadające jakąś historię, a jeśli już takie bardziej impresyjne, to może chociaż skupione na postaciach i ich relacjach. Kino, w którym czuje jakąś prawdziwość, a nie taką metaforyczną płaskość. „Gdyby tam było więcej dialogów, druga część mogłaby być nieznośnie kiczowata, jakkolwiek by Borcuch tego nie powiedział” – mówi mi inna koleżanka. Może i racja, tylko po co w takim razie mówić o czymś, skoro nie chce się powiedzieć nic?
popkulturalnie 